ပထမ သုံးလပတ်

ကလေးအများစုက အာဟာရရှိတဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်၊ အသီးအနှံတွေထက် အရသာပိုထူးကဲတဲ့ ကြက်အူချောင်း၊ အာလူးကြော်တွေကို ပိုပြီး ကြိုက်ကြတာ သဘာဝပါပဲ။ အကြောင်းကတော့ ဆီ၊ ဆား၊ သကြား ပိုထည့်ထားတော့ သူတို့လေးတွေ ပိုခံတွင်းတွေ့တယ်လေ။

မေမေတို့ဘက်က ကျတော့လည်း အချိန်သိပ်မကုန်ပဲ ချက်ပြုတ်ရတာ လွယ်ကူတယ်။ နောက်ပြီး ထမင်းဘူးထဲ အလွယ်တကူပဲ ကြော်ပြီး ထည့်ပေးလိုက်လို့ ရသလို ကလေးကလည်း မငြီးမငြူ စားတဲ့အခါကျတော့ ကလေးတွေရဲ့ နေ့စဉ်ဘဝမှာ တာရှည်ခံ အစားအစာတွေက ပုံစံ အမျိုးမျိုးနဲ့ကို ပါဝင်နေတာပေါ့။

ကလေးတွေက ဒီလိုတာရှည်ခံအစားအစာတွေကို စွဲလမ်းစိတ် ဖြစ်သွားတဲ့အခါမှာ လူကြီးတွေအနေနဲ့လည်း အာဟာရဖြစ်စေတဲ့ အစားအစာတွေကို ကျွေးရတာ ပိုပြီး အခက်အခဲဖြစ်သွားစေနိုင်ပါတယ်။ ဒီတော့ ဘာဖြစ်လာလဲဆိုရင် မှားယွင်းတဲ့ နေထိုင်စားသောက်မှုပုံစံကြောင့် ကလေးက အာဟာရမပြည့်ဝပဲ ကြီးပြင်းလာရနိုင်သလို ကလေးတွေမှာ တခြားကလေးတွေထက် ရောဂါပိုပြီး ဖြစ်နိုင်တဲ့အပြင် စာမလိုက်နိုင်တာ၊ အရိုးအားနည်းတာ၊ ကိုယ်တွင်းအင်္ဂါတွေ ကောင်းစွာအလုပ်မလုပ်နိုင်တာတွေ ဖြစ်လာနိုင်ပါတယ်။

ဒီလိုအစားအစာတွေဟာ ကလေးတွေကို နောက်ထပ်ပိုစားချင်စိတ်

မေမေတို့ရဲ့ ဘေဘီလေးတွေက အသက် ၆ လပြည့်ပြီဆိုရင် မိခင်နို့အပြင် မန်းမန်း စစားလို့ ရပါပြီ။ ဒီလို စားလို့ ရပြီဆိုတဲ့နေရာမှာ လူကြီးစားသလိုတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။ ထမင်းလေးကို ကြေနေအောင် ကြိတ်ခြေပြီး အရသာဖြည့်သွင်းတာမျိုး မလုပ်ဘဲ ပြင်ဆင် ကျွေးမွေးလို့ ရတာပါ။

ဒီလို ပြင်ဆင်ပေးတဲ့အခါ ကလေးကို အရသာ ရှိစေချင်တယ်ဆိုရင် ကြက်သားကို အရေခွံမပါဘဲ ပြုတ်ထားတဲ့ ပြုတ်ရည်၊ သေချာလေး နူးအိအောင်ပြုတ်ထားပြီး ကြိတ်ခြေထားတဲ့ ရွှေဖရုံသီး၊ မုန်လာဥနီတို့နဲ့ ပြင်ဆင်ပေးလို့ ရပါတယ်။

ဒီလို စားတာကို ၁ နှစ်ကျော်ကာလလောက်အထိ ဆက်ပြီး ပြင်ဆင်ပေးရမှာပါ။ ကလေးက အသက် ၁ နှစ်လောက် ဖြစ်ပြီဆိုရင်တော့ ၆ လကျော်ကထက် အချို့သော သစ်သီးတွေကို စစားလို့ ရပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ငရုတ်သီးကိုတော့ စားလို့ မရသေးပါဘူး။

ကလေးက အသက်အားဖြင့် ၆ နှစ်လောက် ရောက်ပြီဆိုမှ သဘာဝအတိုင်း စိုက်ပျိုးထားတဲ့ ငရုတ်သီးစိမ်း၊ ငရုတ်ပွ စတာတွေကို စာလို့ ရမှာပါ။ ၆ နှစ်ကျော်ပြီဆိုမှပဲ လူကြီးတွေ စားသလို ငရုတ်ဆီနဲ့ ချက်ထားတဲ့ ဟင်းတွေကို စားလို့ ရမှာပါ။ အသက် ငယ်သေးတဲ့ အချိန်မှာ ကလေးကို အစပ်တွေ ကျွေးတာ ငရုတ်သီးတောင့်တွေ ကျွေးတာ ငရုတ်ဆီ