ဗိုင်းရပ်စ်တွေကလည်း သာမန်မျက်စိနဲ့မမြင်နိုင်တဲ့ အဏုဇီဝပိုးမွှားတွေဖြစ်ပြီး ဘက်တီးရီးယားထက် အစပေါင်းမြောက်များစွာသေးငယ်ပါတယ် (မျက်စိထဲမြင်သာအောင်ပြောရရင် ဘက်တီးရီးယားတစ်ကောင်က ဆင်တစ်ကောင်ရဲ့အရွယ်အစားရှိမယ်ဆို ဗိုင်းရပ်စ်တစ်ကောင်က ရွှေငါးလေးတစ်ကောင်အရွယ်လောက်ပဲရှိပါတယ်)။ ဘက်တီးရီးယားတွေနဲ့မတူတဲ့အချက်က ဗိုင်းရပ်စ်တွေက သူ့ချည်းသက်သက်ဆို မရှင်သန်နိုင်ပါဘူး။
သူတို့အသက်ရှင်ဖို့နဲ့ မျိုးပွားဖို့အတွက် မှီခိုရမဲ့သက်ရှိတစ်ခုခုလိုအပ်ပါတယ်။ ဒီလိုမှီခိုခွင့်ရမှ သက်ရှိရဲ့ကိုယ်တွင်းကဆဲလ်တွေထဲဝင်ရောက်ပူးကပ်ပြီး နေထိုင်တာ၊ မျိုးပွားတာတွေလုပ်နိုင်မှာပါ။ ဗိုင်းရပ်စ်တွေကိုပိုးသတ်ဆေးနဲ့ သတ်ပစ်လို့မရပေမဲ့ ကာကွယ်ဆေးထိုးပြီး ကြိုတင်ကာကွယ်လို့တော့ရပါတယ်။
၂၀ ရာစုအစလောက်ကစပြီး တိုးတက်လာတဲ့နည်းပညာတွေနဲ့အတူ ကာကွယ်ဆေးအသစ်တွေပါ တီထွင်ထုတ်လုပ်လာနိုင်ပြီး တချို့ဗိုင်းရပ်စ်ရောဂါတွေကို ကုသတဲ့နေရာမှာအကြီးအကျယ်အကျိုးပြုခဲ့ပါတယ်၊ အသိသာဆုံးကတော့ ပိုလီယိုရောဂါ၊ ဝက်သက်ရောဂါ၊ ရေကျောက်ရောဂါတွေမှာပါ။ အသည်းရောင်အသားဝါ ဘီပိုး၊ လိင်အင်္ဂါကြွက်နို့ လိုရောဂါတွေကိုလည်း ကာကွယ်ဆေးကြိုတင်ထိုးပြီး ကာကွယ်နိုင်နေပါပြီ။
မှတ်ချက်များ
သင့်အတွေးများကို ဝေမျှပါ။
သင့်ကျန်းမာရေးအတွေးများကို Hello Sayarwonနဲ့ ဝေမျှလိုက်ပါ။
ဆက်သွယ်ရန် သို့မဟုတ် ဝင်မည်။ နှင့် ဝင်ရောက်ဆွေးနွေးပါမည်။