မျှော်လင့်ချက်မဲ့ သလို ခံစားနေရတယ်ဆိုရင်

မျှော်လင့်ချက်မဲ့ သလို ခံစားရတယ်ဆိုတာ အဆိုးရွားဆုံး ခံစားမှုပါ။ အသက်သာ ရှင်နေရတယ်၊ ဘာကို မျှော်လင့်ပြီး ရှင်နေရမှန်း မသိ။ လုပ်ချင်တာ ဖြစ်ချင်တာရယ်လို့လည်း သီးသီးသန့်သန့်မရှိ။ အကောင်းမြင်ဖို့၊ ပျော်အောင်နေဖို့ဆိုတာ ဝေးရော။ ရင်ထဲမှာ တင်းကျပ်ကျပ်နဲ့ နေရခက်တဲ့ ခံစားမှုမျိုးပါ။ သက်ပြင်းတွေအခါခါချပြီး ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိတဲ့အချိန်ပါ။

ထွက်ပေါက်ပိတ်နေသလို ခံစားချက်နဲ့ လက်ရှိလုပ်နေတာတွေကိုလည်း ဆက်မလုပ်ချင်၊ နောင်အနာဂတ်ဆိုတာကိုလည်း ထည့်မတွေးချင် (တွေးစရာလည်း မရှိ)ဘဲ တအုံနွေးနွေး ခံစားနေရတာမျိုးပါ။ ဒီလိုဆို မတွေးပါနဲ့လားဆိုတော့လည်း မတွေးဘဲကို ခေါင်းထဲကို အလိုလို ရောက်လာ၊ ရောက်လာလို့ တွေးမိတိုင်းလည်း သက်ပြင်းချရုံအပြင် ဘာမှမတတ်နိုင်တာမျိုးပေါ့။

ဒီလိုနဲ့ သံသရာတွေလည်ပြီး နောက်ဆုံးတော့ မျှော်လင့်ချက်မဲ့တဲ့ ဒီလှောင်အိမ်ထဲမှာပဲ ပြန်ပိတ်မိနေပြန်ရော။

ဒါပေမယ့် ဒီတိုင်းနေလို့တော့ မဖြစ်သေးပြန်ဘူး။ ကြာလာလေလေ ထိခိုက်လေလေက ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ပဲ ဖြစ်မှာပါ။ ဒီတော့ ဒီသံသရာထဲက အမြန်လွတ်ကျွတ်အောင်၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘယ်လိုများ ဖေးမနိုင်မလဲ။ ဘာတွေနဲ့ ပြန်ပြီး ထူထောင်နိုင်မလဲ။

မျှော်လင့်ချက်မဲ့ တဲ့ သံသရာထဲက လွတ်မြောက်ဖို့

မျှော်လင့်ချက်မဲ့တယ်ဆိုတာ လက်ခံလိုက်ပါ။

ဟုတ်တယ်။ လတ်တလောမှာ မျှော်လင့်ချက်မရှိတော့ဘူး။ အနာဂတ်ဆိုတာလည်း မသေချာဘူး။ အနာဂတ်မပြောနဲ့ မနက်ဖြန်တောင် ဘာမှန်း မသိဘူး။ ဘယ်သူမှလည်း လာမကယ်နိုင်ဘူး။ လုပ်လို့ရတာလည်း မရှိဘူး။ ပျော်လည်း မပျော်နိုင်ဘူး စသဖြင့် အရှိကို အရှိအတိုင်း ခဏ လက်ခံလိုက်ပါ။

ခဏလက်ခံခိုင်းတာက မျှော်လင့်ချက်မဲ့တယ်ဆိုတာကို အတည်ပြုချင်လို့ပါ။ ရောဂါအမည်တပ်သလိုပဲပေါ့။

အနာသိရင်တော့ ဆေးရှိပါပြီ။ မျှော်လင့်ချက်မဲ့တယ်ဆိုတာ လက်ခံလိုက်မှ ဒါကို တွန်းလှန်လို့ရမှာပါ။ မဟုတ်ရင် ဝေဝေဝါးဝါး ဖြစ်နေမှာစိုးလို့ပါ။

ဒီမျှော်လင့်ချက်မဲ့တာ ဘယ်က ဖြစ်လာတာလဲဆိုတာကို ရှာပါ။

တစ်ခါတလေ မျှော်လင့်ချက်မဲ့သလို ခံစားရတာက ဒီတိုင်း ခံစားရတာသက်သက် မဟုတ်ဘဲ ကိုယ်မသိတဲ့ စိတ်ရောဂါတစ်ခုခုရဲ့ လက္ခဏာ (ဥပမာ စိတ်ကျရောဂါ)လည်း ဖြစ်နေနိုင်ပါတယ်။ ဒါမှမဟုတ် လတ်တလော ဖြစ်ပျက်သွားတဲ့ အဖြစ်အပျက်ဆိုး တစ်ခုခုကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။

ဒါကို သိမှ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ဖြေရှင်းလို့ရမလဲဆိုတာ သိနိုင်မှာပါ။

မျှော်လင့်ချက်မဲ့ သလို ခံစားနေရတယ်ဆိုရင်

မတူတဲ့ဘက်က ပြောင်းမြင်ကြည့်ပါ။

လက်ရှိ မျှော်လင့်ချက်မဲ့အဖြစ်အပျက်ကို ဖယ်ပြီး ကျန်တဲ့ ကောင်းတဲ့အချက်တွေကို ပြောင်းပြီး မြင်ကြည့်ပါ။ ဥပမာ အလုပ်လုပ်လို့ ရသေးတယ်။ ပိုက်ဆံရှာနိုင်သေးတယ်။ ကျန်းမာနေသေးတယ် စသဖြင့်ပေါ့။ မျှော်လင့်ချက်မဲ့တာ လုံးဝမပျောက်သွားသည့်တိုင် ငါ့မှာ ဒါလေးတွေ ကျန်ပါသေးလားဆိုပြီး နည်းနည်းတော့ အားတက်လာမှာပါ။

အတင်းကြီး ပျော်အောင်နေဖို့ မလိုပါဘူး။ ပျော်ချင်ယောင် မဆောင်လည်း ရပါတယ်။ မျှော်လင့်ချက်မဲ့တဲ့ အချိန်မှာ မပျော်နိုင်တာ သဘာဝပါပဲ။ ကိုယ့်ကို ပျော်အောင် လုပ်ဖို့ ငွေတွေ အများကြီး သုံးဖြုန်းနေစရာ မလိုပါဘူး။ အတွင်းစိတ်ပျော်မှ တကယ်ပျော်တဲ့သူ ဖြစ်လာမှာပါ။

လက်ရှိမှာပဲ နေပါ။

အနာဂတ်က မသေချာဘူး။ မနက်ဖြန် ဘာဖြစ်မှန်း မသိဘူးဆိုပေမယ့် တကယ်တမ်း ပိုကောင်းလာမှာလား၊ ပိုဆိုးလာမှာလားဆိုတာ ဘယ်သူမှ မပြောနိုင်ပါဘူး။ ပိုဆိုးမယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ရဲ့ အတွေးသက်သက်ပါပဲ။ မရောက်သေးတဲ့ အနာဂတ်မှာ စိတ်မောနေမယ့်အစား ခုချိန်မှာ ကိုယ်လုပ်နိုင်တာကို လုပ်ပါ။ ကိုယ့်နားမှာ ရှိတဲ့ ကံကောင်းခြင်းတွေကို အသိအမှတ်ပြုပါ။

အနည်းဆုံးတော့ တစ်နေ့စာလေးကို ကောင်းကောင်းလေး ဖြတ်သန်းသွားရင် အနာဂတ်က ထင်သလောက် ဆိုးမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ မျှော်လင့်ချက်မဲ့စရာတွေကို သိပ်မတွေးမိလို့ နေရတာ သက်သာလာမှာပါ။

ကိုယ်ပြောင်းလဲနိုင်တာကိုပဲ လုပ်ပါ။

တချို့ကိစ္စတွေက ကိုယ်ဘာမှမတတ်နိုင်ဘူး။ မပြောင်းလဲနိုင်ဘူးဆိုတာ မှန်ပေမယ့် အရာရာတိုင်းတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ တချို့ကတော့ ကိုယ်ပြောင်းလဲလို့ ရပါတယ်။ မျှော်လင့်ချက်မဲ့နေတဲ့အချိန်မှာ ဘာကိုမှ စိတ်ဝင်တစား မလုပ်နိုင်တာ သဘာဝပါ။ ဒါကြောင့် အများကြီး မပြောင်းပါနဲ့။ တစ်ခုလောက်ပဲ စလုပ်ကြည့်ပါ။

ဥပမာ ဒီရက်တွေမှာ တစ်နေ့ကို ၁၅မိနစ်လောက် စာအုပ်ဖတ်မယ်။ နောက်တစ်ပတ်လောက် နေရင် တစ်နေ့ကို ၁၀မိနစ်လောက် စာရေးမယ် စသဖြင့်ပေါ့။ ကိုယ်ပြောင်းလဲနိုင်တာတွေ၊ ကိုယ့်အတွက် ရေရှည်မှာ ကောင်းမှာလေးတွေကို ကြိုးစားပြီး လုပ်ကြည့်ပါ။

မျှော်လင့်ချက်မဲ့ သလို ခံစားနေရတယ်ဆိုရင်

ကောင်းမယ်ထင်တာတွေကို လုပ်ကြည့်ပါ။

တရားထိုင်တာ ကောင်းတယ်၊ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တာ ကောင်းတယ် ဒါတွေ ကျွန်တော်တို့ သိပြီးသားပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ ဘယ်နှခါများ လိုက်လုပ်ဖူးလဲ။ ကောင်းမှန်းသိပေမယ့် ပေလယျကန်ပဲ နေလိုက်ကြတယ်လေ။ ခုလို မျှော်လင့်ချက်မဲ့နေတဲ့အချိန်မျိုးဆို လုပ်ချင်ချင် မလုပ်ချင်ချင် ဒီလိုကောင်းတယ်ဆိုတဲ့အကျင့်လေးတွေ စမ်းလုပ်ကြည့်ပါ။

စိတ်ပါပါ မပါပါ လုပ်ရင်းက အလေ့အကျင့် တစ်ခုဖြစ်သွားတော့လည်း ကိုယ့်အတွက် အရှုံး မရှိပါဘူး။ အနည်းဆုံးတော့ မျှော်လင့်ချက်မဲ့တဲ့ လှောင်အိမ်ထဲက ခဏ ထွက်ဖြစ်တာပေါ့။

တစ်နေ့စာ goalတွေ သတ်မှတ်ထားပါ။

နှစ်ကုန်ရင် ငါတော့ ဘာဖြစ်ရမယ်၊ ညာဖြစ်ရမယ်တွေ ခဏထားလိုက်ပါ။ မျှော်လင့်ချက်မဲ့နေပါတယ်ဆိုမှ ဒီလောက်ရေရှည်ထိ တွေးထားဖို့ သတ္တိမရှိပါဘူး။ ဒါပေမယ့် တစ်နေ့စာတော့ သတ်မှတ်ထားလို့ ရပါတယ်။ ဒီနေ့တော့ ငါတွေ လုပ်မယ်ဆိုပြီး စာရင်းတို့ထားပါ။ လုပ်နိုင်တဲ့ ပမာဏလောက်ပဲ ဖြစ်ပါစေ။

ဒါလေးကိုပဲ အာရုံစူးစိုက်ပြီး လုပ်ပါ။ စာရင်းတွေ အကုန်ပြီးသွားတဲ့အခါ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးပြီး တာဝန်ကျေသွားသလို ခံစားရပါလိမ့်မယ်။

လိုအပ်ရင် ဆရာဝန်နဲ့ တိုင်ပင်ပါ။

ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဖြေဆည်မရအောင် ဖြစ်နေပြီ။ နေ့စဉ်အလုပ်တွေ မလုပ်နိုင်လောက်အောင် ခြောက်ခြားနေပြီဆိုရင် ဆရာဝန်နဲ့ ဆွေးနွေးပါ။ ဆေးဝါးအကူအညီ၊ နှစ်သိမ့်ဆွေးနွေးတဲ့ အကူအညီ ရယူပါ။ ဒါရှက်စရာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီလို လူနာတွေ အများကြီးရှိလို့ ဒီရောဂါကို အထူးပြုပြီး ကုရတဲ့ဆရာဝန်ဆိုတာ ရှိနေတာပါ။ သင့်လိုမျိုး ခံစားနေရတဲ့သူတွေ အများကြီး ရှိပါတယ်။ သင်တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ပါဘူး။

မျှော်လင့်ချက်မဲ့နေသူများသို့ . . .

ကိုယ်မတတ်နိုင်တဲ့ အခြေအနေ၊ ကိုယ်လိုက်လုပ်လို့ မမီတဲ့ အခြေအနေတစ်ခုရောက်ရင် မျှော်လင့်ချက်မဲ့သလို ခံစားရတယ်ဆိုတာ ပုံမှန်ပါပဲ။ မျှော်လင့်ချက်မဲ့တယ်ဆိုတာကို လက်ခံလိုက်ပါ။ ပြီးရင် ရုန်းထပါ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ကိုယ်တတ်နိုင်တာကို စပြောင်းလဲပါ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့တော့ မျှော်လင့်ချက်ရောင်ခြည်ကို တွေ့လာမှာပါ။